Zo ging ik een paar jaar terug, kijken naar verspringen bij het WK Atletiek. De atleten liepen keurig achter elkaar in een rijtje naar binnen.

Op één atleet na. De latere wereldkampioen liep ongeveer tien meter achter de rest en gebaarde het publiek voor hem te applaudisseren.

Nog voor de wedstrijd liet hij zien ‘Hier ben ik.’

Mijn dag, ik bepaal wat er gebeurt!

Bij jonge sporters geldt eveneens ‘de wet van de sterkste’. Wie laat er zien dat hij of zij beter is, dan de ander. Wie houdt zijn hoofd recht bij fouten en toont power in zijn uitstraling.

Bij voetbal train ik soms jongens die haast ‘sorry’ zeggen, wanneer ze de bal opeisen. Terwijl het toch echt helpt, wanneer je in je houding en acties laat zien, dat het vanzelfsprekend is, dat jij er met die bal vandoor gaat.

Je tegenstander mentaal dwarszitten

Bij tennis vind ik dat spel helemaal mooi. Wie bepaalt, gaat wat geniepiger. Spelers die heel langzaam hun tas uitpakken, terwijl de ander al klaar staat. Hard ‘uit’ roepen, terwijl de bal toch echt ‘in’ was. De bal heel hard naar de tegenstander rammen, wanneer deze ballen nodig heeft om te serveren.

“Jouw dag, jouw partij, jij bepaalt wat er gebeurt.”

Afgelopen vrijdag heb ik tennissers getraind op ‘onverstoorbaarheid en power’.

Wat laat je zien wanneer je zelf de controle hebt?

Je kunt jezelf sterk tonen, zelfs al voel je dat misschien niet altijd.