Vandaag zijn we in Borne voor een Run Bike Run. Met JD vorm ik een team, waarbij ik twee afstanden hardloop en hij het wielrennen voor zijn rekening neemt. We verschijnen een beetje brak aan de start, want JD is gisteren met Laura getrouwd en het feestje duurde tot in de late uurtjes. Laura is vandaag samen met Michel. Zij fietsen en hij rennen.
Snelle wissel
Sinds de norm in Nederland dertig graden is, hebben we het vandaag koud en we worden nat. Ik moet als eerste drie rondjes. “Jullie benne bijna,” hoor ik steeds weer vanaf de kant. Bornenaren spreken niet altijd de waarheid kom ik achter, want ik moet nog een heel eind. Vriendelijk klinkt het wel. Dan kom ik bij het wisselvak. Dat vergt een tactiek op zich. Ik steek mijn voet door het hek en JD haalt snel mijn enkelband eraf en duikt op zijn racefiets.
In het wisselvak staan we met z’n allen schouder aan schouder. De regen maakt dat nog closer, omdat we ook allemaal droog willen staan. We hebben wel lol, want als je meerdere mannen dicht bij elkaar zet, dan krijg je ‘bijzondere humor’. Ik wacht op JD.
Laat je vallen
Als hij eraan komt, doen we weer de enkelbandtruc en ga ik weer rennen. Het gaat lekker. Met nog een paar kilometer te gaan word ik ingehaald door een dame met heel groot ‘mental coach’ op haar rug. Het moet niet gekker worden. Ik heb ‘laat je vallen’ op mijn rug, want dat zegt onze trainer Henk altijd. Het betekent ‘doorbeuken’, dus dat doe ik dan maar. Alleen vrouwen met stekeltjeshaar zijn altijd te snel, is mijn conclusie.
Bij de finish, zie ik de anderen. Het was mooi. Michel niet helemaal tevreden. Hij heeft kostbare seconden verloren, doordat hij zijn nagels voor de bruiloft had geknipt. Daardoor kreeg hij het enkelbandje van Laura niet los.
Mijn advies als je een Run Bike Run gaat doen. Laat je nagels lang en je haren kort.
